Tot vanavond, schat!

‘Slaapwel jongen. Mama is morgen al vroeg weg, maar ik pik je sowieso op van school.’
‘Als ik klaar ben, ga ik nog even langs de winkel voor ik naar huis kom.’

‘Ik ga morgen met jou naar de voetbal. Beloofd!’
‘Vergeet je niet dat we morgenavond samen gaan sporten?’ ‘Tot straks, lieve schat. Ik zie je graag.’

Allemaal uitspraken die we doen wanneer we naar school of het werk vertrekken. Vaak automatisch en routineus, zonder te beseffen dat je elkaar misschien nooit meer terugziet. Pessimistisch? Misschien een beetje. Maar ik kan je verzekeren: het gebeurt meer dan je denkt.

Elke keer wanneer ik geconfronteerd word met een ongeval met een fatale afloop, maak ik onmiddellijk de oefening voor mezelf. Wat waren mijn laatste woorden aan mijn kinderen? En wat heb ik nog tegen mijn vrouw gezegd? Meestal is het afscheid hartelijk en oprecht, maar zoals in elk gezin vallen er ook wel eens woorden. Daarom krijgen vrouw en kinderen altijd een extra knuffel als ik thuiskom na een shift met een dodelijk (werk)ongeval, dankbaar voor wat er is en hopelijk nog lang mag blijven.

Die middag had ik net de sleutels overgenomen van mijn collega van de vroege shift. Ik dubbelcheckte de mug-wagen op voldoende aanwezigheid van materiaal, toen plots een noodoproep binnenliep. In een recyclagebedrijf zou een werknemer zijn aangereden door een groot voertuig. We vertrokken onmiddellijk. Een stagiair-verpleegkundige reed voor de eerste keer mee.

Wanneer we aankwamen, bleken alle werknemers verzameld in het kantoorgebouw. We begrepen snel waarom. In het magazijn was een gigantische bulldozer ingezet om een grote partij glasafval in één keer te vervoeren. Het soort voertuig waarvan de banden alleen al groter zijn dan een normaal gebouwd volwassen persoon. Net wanneer de chauffeur de partij glas wilde verplaatsen, liep een collega achter het ding door. Hij wilde blijkbaar een met afval verstopte rioolput vrijmaken en ging op zijn hurken zitten. De chauffeur zag hem op het allerlaatste moment zitten, maar kon een aanrijding niet meer ver- mijden.

Het was even slikken toen we het magazijn binnenkwamen. Onze stagiaire draaide haar hoofd weg. Niks was nog intact aan dat lichaam. De man was herleid tot een hoopje mens.

Verschillende collega’s stonden vlakbij toen het gebeurde. Het moet afschuwelijk en misselijkmakend geweest zijn. De chauffeur was in shock en werd door de ziekenwagen naar het ziekenhuis gebracht, waar een psycholoog hem opwachtte. Na het invullen van de overlijdenspapieren, zijn we nog even gaan praten met de getuigen. Luisteren naar hun verhaal en hun de mogelijkheid bieden te ventileren, zodat ze het allemaal enigszins een plaats konden geven. Het slachtoffer bleek een graag geziene man die altijd voor iedereen klaarstond. En ook: een vader van zes kinderen. Ik moet toegeven, dat kwam ook bij ons wel even binnen. Verdomme toch.

De stagiaire was de hele rit naar het ziekenhuis stil. Weer op de spoed nam ik haar even apart. Ze huilde en ik zei dat dit absoluut oké en perfect normaal was.

Zelf kan ik die verschrikkelijke beelden redelijk rationeel klasseren, maar de emotionele ravage van zo’n ongeval komt des te harder binnen. Mensen die een groot en onverwacht verlies te verwerken krijgen, verdienen onze troost en deelneming.

Tegelijk is dit het minst fraaie deel van onze job. Wennen zal het nooit. Er met elkaar over praten, doet al heel veel.

Alle steun en liefde voor de vele (jonge) nabestaanden van deze mooie man. Ook voor die arme chauffeur die dit hopelijk ooit kan verwerken.

Meer lezen, luisteren of live bijwonen?

Stef heeft dit verhaal exclusief gedeeld met ThisLine om je mee te nemen in verhalen met, over en op spoed, we kunnen ons voorstellen dat je nieuwsgierig bent naar meer verhalen van Stef. Je kan ook de podcast luisteren of het boek kopen, via deze pagina vind je de podcast en een link naar zijn boek. Zoals gezegd is Stef ook theater maker, zijn voorstelling is te boeken voor bedrijven of scholen, zowel in Nederland als België. Bekijk meer informatie op: https://fractievaneenseconde.be