We delen het verhaal van Ilse, partner van ambulancechauffeur en brandweer vrijwilliger Martijn.
Een dans van alleen- en samen zijn
Daar zit je dan, alleen op de bank met je bakje chips. Het is vrijdagavond, 22:15, en de nachtdienst van je partner is weer aangebroken. Je kijkt naar een back-up serie, omdat je de serie die jullie samen volgen niet in je eentje wilt voortzetten. Dit scenario is vast herkenbaar voor iedereen die een partner heeft met een onregelmatige baan. Terwijl je de rust van een avond voor jezelf waardeert, begint de eenzaamheid soms, na een aantal dagen, toch aan je te knagen.
Mijn partner werkt in de ambulancezorg, een nobel en veeleisend beroep dat onregelmatige uren met zich meebrengt. Het heeft zeker zijn voordelen, want je geniet van avondjes voor jezelf en momenten van rust. Maar na een paar van die avonden begin je je wat meer alleen te voelen. Vooral nu de avonden korter worden, is de verleiding om thuis te blijven sterker dan ooit. In de zomermaanden was het gemakkelijk om tijd door te brengen met vrienden of buiten te zijn. Maar naarmate de avonden donkerder en kouder worden, vervagen de kansen om erop uit te gaan. En dan zit je dus daar, op de bank, met een bakje chips als je enige en beste gezelschap. Het lijkt bijna een gewoonte te worden om jezelf te vermaken. Het huishouden lijkt zo waar aantrekkelijk, want het vult de resterende tijd die je eigenlijk niet op de bank wilt (zou moeten) doorbrengen.
Zelf ben ik werkzaam als fysiotherapeut. En hoewel daar enig ritme in voorkomt, zijn ook mijn weken niet altijd voorspelbaar. De agenda past zich namelijk aan, aan de behoeften van mijn patiënten en dat betekent dat je werkdagen variëren van vroeg tot laat. Wat ik trouwens erg fijn vind! Geen week is hetzelfde. Maar hierdoor kan die ene patiënt extra er net voor zorgen dat je het theetje, samen met je partner net misloopt. Het is fijn om na een lange dag even te kletsen. Maar in sommige weken, lijkt dit steeds zeldzamer te worden.
De kunst van het samenzijn
En dan zijn er de dagen dat je elkaar wel ziet. De tijd voelt als iets kostbaars, een schaarse bron waarvan je het gevoel hebt dat je elk minuut ervan moet benutten. Hoewel je beiden beweert dat er geen verplichting is om samen te zijn, sluimert het gevoel van verplichting soms toch. Want, je hebt dit toch zo gemist de afgelopen dagen? Hier praten we wel eens samen over, de drang om samen te zijn en het gevoel van verplichting. Maar, begrip hebben voor elkaar is soms complexer dan simpelweg de juiste woorden uitspreken. Je gunt je partner zijn tijd en ruimte, maar dat betekent niet dat de eenzaamheid altijd makkelijk te negeren is. Soms, wanneer mijn partner dan besluit te willen gamen met vrienden, kan ik hier soms best van balen.
In een relatie met onregelmatige schema’s, draait het allemaal om balans. Ik heb gemerkt dat goede communicatie een enorm verschil kan maken. Het erkennen van elkaars behoeften en gevoelens is een stap in de goede richting denk ik. Het gaat om het vinden van manieren om jullie tijd samen te optimaliseren zonder het gevoel van verplichting te versterken. Zo proberen wij elke week/twee weken een Datenight te plannen. Gewoon lekker tijd voor ons tweeën. Dit kan alle kanten op gaan. Lunchen in de stad en dan even de winkels bij langs? Leuk idee! Samen uiteten en dan naar de bioscoop? Ik ben voor! Een avondje op de bank? Heerlijk! Het belangrijkste is dat we echt samen zijn, niet half aanwezig, maar volledig in het moment. Het helpt om elkaar nog een beetje beter te leren kennen en te genieten van elkaars gezelschap.
Het vinden van evenwicht
Ja, je partner heeft een veeleisende baan en ja, jij hebt ook je eigen drukke leven. Maar in het midden van dit alles is er een connectie die jullie delen. Anders waren jullie immers niet bij elkaar, toch? Het is belangrijk om te herinneren waarom jullie samen zijn en om ruimte te creëren voor de momenten waarop jullie wel kunnen genieten van elkaars gezelschap. Misschien is het een gepland weekendje weg, een gezamenlijke hobby, of gewoon een rustige avond samen. Wat het ook is, het herinnert jullie eraan waarom jullie ervoor hebben gekozen om samen te zijn en door dit onregelmatige leven te gaan!
En terwijl jij daar zit, alleen op de bank, met je bakje chips, kun je jezelf troosten met de gedachte dat dit slechts een moment is in een reeks van vele. Er zijn 365 avonden te vullen in een jaar. Probeer een beetje te genieten van de tijd voor jezelf. En of dat nou met vrienden in de stad is, of alleen op de bank… Het is jouw avond, maak er wat van.
Liefs, Ilse