Er zijn van die situaties die je aan kunnen grijpen. Nu loop ik echt niet met alle leed van andere mensen onder mijn arm. Gelukkig kan ik de meeste dingen goed verwerken. Maar af en toe heb je zo`n situatie dat je even keer extra met je ogen moet knipperen en een keer extra moet slikken.
Ik begin net met mijn avonddienst als ik een melding krijg: oudere dame gevallen en waarschijnlijk een open fractuur. (een breuk waarbij botdelen naar buiten komen). Dat kan een zeer pijnlijke geschiedenis worden. Wij gaan onderweg en besluiten eerst maar eens te gaan kijken naar de situatie. Oudere mensen die vallen is een veel voorkomende melding. Soms valt het mee en soms krab je even achter je oren. De val is binnenshuis wat gezien de weersomstandigheden wel fijn is.
Ter plaatse worden we opgevangen door twee heren. Zoons van de betreffende dame. Ik vraag waar de patiënt is en wil eigenlijk gelijk doorlopen. Maar ik word min of meer tegengehouden door een van de heren: “Ik wil jullie even de situatie uitleggen.” Ik blijf staan en vraag wat er is gebeurd. Dan krijg ik het volgende verhaal. Deze dame is al op hoge leeftijd. Diezelfde morgen is haar man overleden en zojuist is de uitvaartondernemer geweest om de man thuis op te baren. Juist toen de uitvaartondernemer klaar was, wilde hij mevrouw naar haar man begeleiden. Maar bij het opstaan verliest ze haar evenwicht en valt. Met een enorme grote, pijnlijke wond op haar enkel. Ze heeft hierdoor haar man nog niet gezien.
Tjonge, wat een trieste situatie denk ik. Ik leg aan de zoons uit dat ik eerst naar de wond ga kijken en dan een plan ga trekken. Maar ik beloof ze dat we zeker niet naar het ziekenhuis gaan voordat mevrouw haar man heeft gezien. Zogezegd, zo gedaan.
Ik kom binnen en tref mevrouw op de grond. Er ligt nog wat bloed op de grond en een theedoek om haar enkel verbergt de wond voor mij. Ik vraag wat er is gebeurd en nogmaals krijg ik het verhaal te horen. Ze is niet buiten bewustzijn geweest maar kan nu niet overeind. Bewegen is pijnlijk. “Ik wil zo graag naar mijn man, we zijn 65 jaar samen geweest”, verteld de dame.
Ik kijk haar aan en zeg: ik ga eerst naar uw enkel kijken en dan maak ik een plan, maar ik zorg er voor dat u zo meteen bij uw man kunt kijken. Afscheid nemen is belangrijk! Hier ga ik de tijd voor nemen. Ik haal de theedoek van haar enkel en zie een enorm openstaande wond. Het zou gebroken kunnen zijn, maar dat zal een foto moeten uitwijzen. Deze enkel moet sowieso wel in het ziekenhuis behandeld worden. Ik maak de wond schoon en dek deze af met gazen. Ik vraag haar hoe met de pijn is. Ze zegt dat het wel gaat zo lang ze stil zit. Ik geef een beetje pijnstilling.
Er is een rolstoel aanwezig en ik stel voor dat we mevrouw in de rolstoel zetten en met gespalkt been naar haar man brengen. Heel begrijpelijk is mevrouw erg verdrietig. We rijden mevrouw naar haar man en laten haar daar met haar naasten op het gemak afscheid nemen. Ik zeg: neem vooral de tijd, dit is belangrijk. Ik ga ondertussen even bellen met het ziekenhuis om alvast de situatie voor te leggen en probeer daarmee wat voorwerk te doen zodat de behandeling snel kan. Snel een foto, snel de andere behandelingen. Het zou mooi zijn als mevrouw op een of andere manier gewoon weer naar huis kan zo meteen.
Ik kijk door de glazen deur naar het tafereel in de kamer. Ik zie mevrouw in een rolstoel zitten. Haar schouders schokken. Familie er omheen. Na een tijd komt de familie met mevrouw in de rolstoel weer naar de gang en leggen we haar op de brancard. Het verdriet is zichtbaar. “65 jaar waren we samen”. Ik weet geen antwoord. Ik kijk even weg en moet even slikken. Verdriet en gemis is voelbaar. Ik heb met deze dame te doen. Zo gaan we naar het ziekenhuis waar gelukkig iedereen al klaar staat om de zorg snel te laten verlopen. Ik draag mevrouw over aan de mensen in het ziekenhuis en geef ze een hand. Sterkte en het allerbeste de komende dagen.
Dank je wel is het antwoord. Maar haar blik zegt zo veel meer. Ja, deze rit heeft lang geduurd, maar terug naar de post zeg ik tegen mijn collega, wat een triest verhaal. Ik heb het niet vaak, maar dit raakt me...
Afbeelding met AI ter illustratie. Dit is een verhaal geschreven door ambulance verpleegkundige Henk Boer.
