In "Kwetsbaar Leven" deelt brandweerman Marien Vonk een aangrijpende ervaring tijdens een noodsituatie bij een bevalling. Hij beschrijft de kwetsbaarheid van leven en de snelle reacties die nodig zijn in de zorg. Het verhaal benadrukt zowel de uitdagingen als de wonderen van nieuw leven in moeilijke omstandigheden.
In dit blog delen we een van de verhalen van brandweerman Marien Vonk.
Het is zondagmiddag net na één uur en ik ben bezig met het afruimen van de eettafel. Mijn vrouw is dit weekend samen met haar vriendin in een vakantiehuisje op de Veluwe. Ik heb zojuist samen met mijn drie dochters gegeten. De dienstauto staat voor het huis want ik draai tot zeven uur vanavond piket als bevelvoerder van dienst.
De pager gaat en ik zie op het display de tekst: Prio 1 Ass. Ambu (tilassistentie) in een van de straten van onze gemeente. Een korte sprint naar de voordeur en even later stap ik in de dienstauto. Met gezwinde spoed gaat het naar de kazerne. Een assistentie ambulancedienst komt wel vaker voor maar dit is er één waar elke seconde telt. Blijkbaar heeft het ambulancepersoneel de inschatting gemaakt dat bij dit adres het afhijsen van een patiënt via een autoladder niet mogelijk is en daarom hebben ze een tankautospuit laten alarmeren.
Op de kazerne zijn we niet veel later met voldoende mensen en vertrekken we naar het opgegeven adres. De meldkamer kan ons geen achtergrond informatie geven waarom we moeten assisteren en wat de oorzaak is dat de patiënt naar het ziekenhuis moet. Als we aankomen bij het huisadres loopt er net iemand met een maxi cosi naar binnen. We maken elkaar erop attent maar vermoeden wel dat we niet komen assisteren bij het tillen van een baby.
Ik laat de collega's even wachten bij het voertuig en ga zelf naar binnen. Een ambulancebroeder vertelt me beneden in de hal dat het na de bevalling mis is gegaan en dat de moeder nu met spoed naar het ziekenhuis moet. We moeten heel even geduld hebben want het ambulance personeel en de verloskundige zijn de patiënt nog aan het stabiliseren en klaar aan het maken voor vertrek. Ik praat de mannen buiten even bij en wacht daarna in de woonkamer tot er een teken van de bovenverdieping komt dat we moeten tillen.
Terwijl ik in de woonkamer wacht komt een andere verloskundige naar beneden met in haar handen de pasgeboren baby. Ik neem heel even de tijd om het kleine wondertje te bewonderen. De baby wordt in de maxi cosi gezet om mee te gaan naar het ziekenhuis. Ik laat de situatie even binnenkomen en wordt geraakt door de rust die dit kleine leven uitstraalt terwijl er boven grote zorgen om haar moeder zijn.
Ik krijg een teken dat we kunnen komen tillen en roep iedereen naar binnen. Ze moet nu zo snel mogelijk naar beneden en direct op de brancard die bij de voordeur staat. De mannen gaan aan de slag en ik weet dat mijn ervaren collega's dit prima zonder aansturing van mij kunnen. Voor de vader is de situatie even teveel geworden en de kraamverzorgster zorgt dat hij wat te drinken krijgt.
Niet veel later ligt de patiënt op de brancard en wordt de ambulance ingeschoven. Één van de verloskundigen gaat mee in de ambulance omdat de medische handelingen door moeten gaan. Ik overleg kort met de chauffeur in welke richting hij vertrekt. We houden de weg even vrij zodat hij zonder problemen achteruit kan en daarna de kortste weg kan nemen richting de rijksweg. De rust keert langzaam terug terwijl het geluid van de tweetonige hoorn van de ambulance langzaam in de verte verdwijnt.
De andere verloskundige zet het kleine wondertje in de auto en ik laat één van de ploegleden er even bijblijven. Ik adviseer de verloskundige om eerst even wat te drinken voordat ze in de auto stapt en achter de ambulance aan gaat. Even tot rust komen na deze heftige actie. Ik heb ook nu weer grote bewondering gekregen voor het vak verloskunde. Wat moeten ook zij vlug kunnen schakelen en belangrijke beslissingen en keuzes maken. Even later stappen ze in de auto en gaan ook op weg naar het ziekenhuis. De kraamverzorgster laten we achter in de woning en zij zal de boel gaan opruimen.
We keren terug naar de kazerne en ik geef zelf bij de ploeg aan dat ik even wil nabespreken. De kwetsbaarheid van het leven heeft me geraakt. Waar zojuist oerkrachten nodig waren om een kind te baren vloeide daarna het leven bijna uit het lichaam. Misschien laat ik als hulpverlener de dingen soms te diep binnenkomen maar zo beleef ik ze en probeer ik ondertussen professioneel met het vak bezig te zijn. We bespreken de inzet na en even later vertrekt iedereen weer naar zijn huis.
Als ik thuis binnenkom is er geen volwassenen waar ik even tegenaan kan praten dus ik laat me op de bank ploffen om het allemaal nog eens te beleven. Mijn telefoon gaat en ik zie dat mijn nichtje een video oproep doet. Ik neem op en op het beeldscherm verschijnt haar man, die ook brandweerman is, met op zijn borstkas een mini mensje. Mijn nichtje is vijf weken te vroeg bevallen en laat aan mij en mijn dochters dit wonder van nieuw leven zien. Ondanks de vroeg geboorte zijn er geen complicaties ontstaan en gaat het met moeder en dochter goed. Ik heb even nodig om dit allemaal op een rijtje te krijgen.