Langzaam begint ook deze zaterdag warm te worden. Al een paar dagen is de temperatuur behoorlijk hoog zodat er overal volop wordt gezwommen. Ook mijn oudste twee dochters zijn inmiddels vertrokken om een hele dag in of aan het water te zitten en te genieten van deze zonovergoten dag. Zelf haal ik, met de dienstauto i.v.m. mijn piket als bevelvoerder, boodschappen voor de BBQ die vanavond op de planning staat . Ik geniet van de achtertuin en hang nog wat extra zonnendoeken op om de schaduw in de tuin wat te vergroten.

Halverwege de middag laat ik mijn vrouw en jongste dochter even alleen en kruip ik stiekem in bed voor een klein slaapje. Helaas, deze wordt me niet gegund want ik ben net in slaap en de pager laat van zich horen. Prio 1 Persoon te water… in één van de straten van een buurgemeente. Ik kleed me snel aan en vertrek niet veel later met de dienstauto richting de kazerne. Het oppervlakte reddingsteam van ons korps is voor deze melding opgeroepen dus als we zijn omgekleed vertrekken met grote spoed richting het opgegeven adres. De berichten in het kladblok zijn verontrustend. Het slachtoffer wat wordt vermist blijk nog jong te zijn. Inmiddels melden meerdere collega’s dat ze met hun eenheid onderweg zijn naar het incidentadres. Er wordt door de Officier van Dienst opgeschaald naar middelincident en later wordt er nog een duikeenheid extra bij gevraagd.

We weten allemaal dat we alleen in de eerste minuten van zo’n melding het verschil kunnen maken.

De eerste tankautospuit meld zich ter plaatse en we horen aan de stem van de bevelvoerder dat het op de plek van het incident een chaos is. Als we bijna ter plekke zijn zien we dat de traumahelikopter inmiddels al geland is en we rijden de dijk af naar het zwemwater waar het incident zich afspeelt. We kunnen aansluiten in een rij voertuigen van hulpdiensten die al voor ons ter plekke zijn gekomen. De materialen worden uit het oppervlaktereddingsvoertuig gepakt en we rennen met elkaar het grasveld op in de richting van het strandje. Ik zie dat de duikers die net voor ons ter plekke waren naar een kleine steiger rennen om vanaf daar te water te gaan. Ik overleg met de eerste bevelvoerder wat het inzet gebied is. Hij heeft inmiddels een vrij duidelijke locatie kunnen bepalen aan de hand van de gesprekken met ooggetuigen en betrokkenen. De communicatie moest voor hem grotendeels in het Engels omdat het slachtoffer van buitenlandse afkomst is. We stemmen af dat de oppervlakteredders het gedeelte pakken waar je nog net kan waden en staan. In het water is het een chaos. Vele omstanders hebben, zeer begrijpelijk, zelf een lint gevormd en doen ook een poging om het slachtoffer te vinden. Op diverse plekken wordt er ook door mensen gedoken en er vaart een bootje rond. Toch is het voor ons belangrijk om rust op de plek te krijgen en doormiddel van strakke zoekslagen geen plekje van de bodem te missen. Met veel moeite krijgen we de mensen uit het water en we beseffen dat we dieper moeten zoeken omdat de omstanders het slachtoffer niet hebben kunnen vinden.

De politie zorgt inmiddels voor een rustige werkplek en verzoekt alle badgasten, die niet betrokken zijn, te vertrekken. De ambulancedienst maakt samen met het personeel van de traumahelikopter een plek klaar om, als we het slachtoffer vinden, direct te kunnen behandelen. De Officier van Dienst stelt het moment van het ‘gouden uur’, wat heel gebruikelijk is bij drenkelingen, vast en de minuten tikken langzaam weg. Een tweede en derde duiker zijn inmiddels ook al het water ingegaan en een ieder zoekt in zijn eigen zoekgebied. Eén van de betrokkenen komt naast me staan op de steiger en ik zie de spanning en radeloosheid in zijn ogen. In mijn beste Engels leg ik hem uit dat we doen wat we kunnen. Dan plotseling klinkt het bericht van één van de lijnhouders van een duiker. Gevonden…In de momenten die volgen gebeuren er veel dingen tegelijk. Handen die binnenhalen, handen die het slachtoffer pakken, handen die dragen en uiteindelijk handen die beginnen aan een haast onmogelijke klus. Voor alle eenheden die in het water bezig waren zit de klus erop. De bemensing van de eerste tankautospuit assisteert bij de reddingspoging van ambulance en MMT.

We ruimen op en spoelen af wat vuil geworden is. Er wordt ruimte gemaakt voor een mogelijk spoedtransport en daardoor staan onze voertuigen vast. Niemand vind het erg want er is genoeg om over te denken en na te bespreken. Terwijl er in de hoek van de speelweide alles wordt gedaan om dit jonge leven te redden wachten we af. Even is er hoop…maar dan toch het besluit. Gedaan wat we konden, niet gelukt. Ik besef en geloof dat wij niet gaan over dood of leven. Maar dit raakt iedereen, ook ons als hulpverlener. Langzaamaan vertrekken we één voor één vanaf het incidentterrein richting de kazerne van de buurgemeente. We praten na en geven elkaar de ruimte om gevoelens te delen. We kunnen mooie materialen en voertuigen hebben om mee te werken, maar het kostbaarste van onze organisatie is de mens die daar mee werkt. Daar moeten we dus ook heel goed voor zorgen. Ik kijk de kring rond en vind het fijn dat ondanks dat we op een andere kazerne zitten er zoveel mensen zijn die ik ken en waarbij een half woord soms al genoeg is. Opnieuw ben ik trots en dankbaar om in deze organisatie vol met mooie en kwetsbaar krachtige mensen te mogen werken. We keren terug naar onze eigen kazerne en ruimen daar de spullen op. Als ik thuis kom wordt ik direct door mijn pubers aan het werk gezet. Ze hebben honger van het zwemmen en willen BBQ-en. Dankbaar begin ik direct aan deze taak want mijn dochters kwamen wel thuis na een lange dag zwemmen.

Dit is een verhaal van een collega

Dit blog is geschreven door Marien Vonk van BrandweerBlog. De fotos zijn van 112 Ambacht. Heb jij net als Marien een verhaal om te delen? Neem dan contact op om het te plaatsen.